W okresie około wakacyjnym raczej trudno o głęboko filozoficzne rozważania o życiu, niemniej by móc w pełni błogostanu, dotrwać do upragnionego urlopu, szukamy w około iskierek nadziei... i ja w ostatnim tygodniu dostałam kilka takowych w prezencie - to takie "paro osobowe" dowody na to, że w grupie najmłodszych przedstawicieli środowiska pielęgniarskiego można dostrzec doskonały materiał na "diamenty"... Świecące już obecnie na tyle intensywnym blaskiem, że człowiekowi "chce się chcieć"... Pojawia się także małe "ale", prawdopodobnie w wyniku kumulacji całorocznego zmęczenia, które powoduje, że wyostrza mi się (o ile to możliwe) krytycyzm, a w konsekwencji pojawia się myśl, co zrobić, by tego blasku było więcej lub co gorsza, patrząc już w ujęciu mocno pesymistycznym, by nie został on zbyt szybko stłumiony, przez rzesze flustratek/flustratów, biegajacych z pracy do pracy, co to jedynym argumentem na bolączki zawodowe, jest ich rzeczona "długość stażu ..." niestety nader często jedynie w tymże bieganiu. Mimo słonecznej pogody, przeważa u mnie wariant realnego optymizmu, bo zdaję sobie sprawę, że wspomniany "materiał na tak szlachetne kamienie" wymaga mistrzowskiego ich oszlifowania, a zatem czy jest potencjał po stronie "szlifierzy", by móc to właściwie zrobić...? Ważne na dzisiaj i tej myśli trzymam się kurczowo... Nadzieja, przynajmniej w tym obszarze, jest...
